چند روز پیش طبق عادت همیشگی در وبگردی برای جستجوی مطالب پیرامون مزینان و مزینانی ها وب "شهادت شهد زندگی " توجهم رابه خود معطوف کرد و از اینکه این وب با نام مزینان همراه شده است بیشتر مرا به سوی خودش کشاند مطالب پر محتوایش مرا که چند روزی به خود مشغول بودم و در اثر فشار کاری حسابی به قول جوانها دپرس شده بودم ؛ بی اختیار به یاد دوران هشت سال دفاع مقدس کشاند و با شعر زیبای مثنوی حدیث عاشقان یاد و نام وچهره های رفقای شهیدم که عاشقانه در خون خویش غنودند و رستگار شدند در جلوی چشمانم رژه می رفتند دوستان شهیدی که همه از دیار سربداران برخاستند و علی وار در جبهه جنگیدند و حسین وار شهید شدند.

انگار همین دیروز بود که شهید بزرگوار محمد فرومندی پس از عملیات کربلای چهار که هرچند کوله بار خود را بسته بودیم تا آن شب به خط بزنیم ولی تا صبح طول کشید و حتی نمازمان را با پوتین خواندیم و هر لحظه منتظر بودیم که سوار بر کامیونها بشویم و راه بیفتیم اما خبر آمد که عملیات ادامه پیدا نخواهد کرد و بعد از آن زمزمه برگشتن به خانه ها مطرح شد چون دیگر مدت مأموریتمان هم تمام شده بود ولی فرومندی آمد و با سخنانش چنان روحیه ای به بچه ها بخشید که همه یک صدا فریاد زدند:  فرمانده آزاده آماده ایم آماده...

شهید ابراهیم شجیعی که هر موقع در کسوت فرمانده آموزش در مقابلم ظاهر می شد هیبت مردانه اش را می ستودم و چون در جبهه با او همراه شدم از خوشحالی در پوست خود نمی گنجیدم و آرزویم بود که نیروی او باشم

شهید محمدیانی  هرگز لهجه شیرینش از یادم نمی رود شهید رضا پروانه که مظلومانه از سبزوار رفت و مردانه چون فرومندی شهید شد و شهیدان جواد شربتی که باید گفت شربت شهادت گوارایش باد  و ابوالفضل راستی و محسن فتاحی و علی رضا داورزنی مجید اردیبهشتی و سید کاظم حسینی و حمید اکابر و حسن آزمون و محمدعلی صالح آبادی و مهدی برزویی و بلاخره داوود مزینانی و حسن صانعی و سیدحسن حسینی و علی اکبر هاشمی و داوود و علی اصغر سویزی و شنیدم هادی طالعی هم شهید شده ولی جالبه می گن بنیاد شهادتش رو قبول نکرده ، ای خدا کرمتو عشقه  از چه کسانی مدرک می خواند برای تأیید شهادتشون ... دوستانی که هنوز از مجنون و شلمچه برایم می سرایند...

ولی جالبه ها این مطلب منتشر نشد تا امروز که همزمان شده با روزهای عملیات کربلای 4 و با خیلی از همین بچه ها که اسمشون روآوردیم آماده شدیم بزنیم به خط...

صبحش مهدی برزویی صلواتی سرهمه رو ازته تراشید البته اصلاح کرد و حسن آزمون می گفت بعد شهادت مهدی من هر موقع به این سرای کچل نگاه بکنم یاد اون می افتم ولی وقتی دیدمش پابه پای مهدی توی کانال خوابیده بود...

مثنوی حدیث عاشقان

بیا بشنو حدیث عاشقان را           حکایت های سیر عارفان را

بیا بشنو ز جان های رهیده          که عمری درد و رنج عشق دیده

بیا بشنو دمی آیات حق را            حدیث سرخی خون شفق را

همانانی که نور راه مایند              ببین ما در کجا آنها کجایند

چگونه مدتی با ما نشستند             سخنها گفته و ناگاه رستند

همانانی که یاران قدیمند               کنون با قدسیان حق ندیمند

همانانی که عشق و جام دیدند         زتار و پود دنیا وارهیدند

مگر عشق رخ زیبای دلدار            چه کرده با دل آگاه بیدار

بیا ای دل بیا با هم بگرییم             بیا در شوق و در ماتم بگرییم

بگو ای دل که سرداران ما را         چه شوقی برده نزد حق تعالی

بیا ای دل برایت قصه گویم            ز جانبازان از جان رسته گویم

بیا بشنو ز عشق بی حد و حصر      ز سردار شجاع لشگر نصر

فرومندی که ما را استوانه است        که تا دنیاست نامش جاودانه است

ز سادات سراپا نور شیعی              ز ابراهیم در آتش شجیعی

از آن پس آنکه نورهردوعین است    که میراث دلم حاجی حسین است

به گردان ولی الله جان بود             محمدیانی اهل آسمان بود

عزیزم رعد گردانی است بیدار        چو پروانه رضای محض دیدار

بیا سقای باش و تشنه می باش        به لاش دشمن دین دشنه می باش

بیا سنگر بساز و خود سپر باش       به اردوگاه دین فر و ظفر باش

چو شمس آبادی و خیل جهادی          سواران غیور جبهه سازی

ببو ای دل گل نیلوفری را                ببین روح کلاته سیفری

برو پیدا کن ای دل شم حق یاب       شم آبادی شو و روشن چو مهتاب

به پاس قهرمان عشق و نیزه           سلحشوران دریای هویزه

تو انسان دیده ای بی مرز و ساحل؟    چو فتاحی و مختاری و فاضل

کریمی،مهدوی ⁽¹⁾ خواندند از دل         پران چون باد باید بود از گِل

به صابِریان و ساغریان خدا را          حسینی با تقدس خوان تو ما را

به عشق و آتش داورزنی ها              خطوط ماندگار گفتنی ها

بیاد اسوه اسلام خواهی ⁽²⁾                                      به روحانیت سبز سپاهی

به عزم و پاکی و علم مصور           صمیمی پور و صالح،حشمتی فر

به طبع خوشگوار و خلق بهمن           به رود بی سراب ⁽³⁾ دیده من

به داود مزینانی که در شب               نهیب عشق را می داد بر لب

تخیل نقش بر روی زمین است     که وقت صحبت از میدان مین است

دگر حرفی ز شیدایی نیاری              بخوان عباسی و شاد و بیاری

رضا دیواندری را ذکر لب کن          ز نور اللهیم ⁽⁴⁾  دریا طلب کن

که غواصان بحر آفرینش                همه کردند مهدی را گزینش

چو کرابی به اروند حقیقت               بزن معبر به میدان طریقت

چو سید مصطفی و سید کاظم           حسینی  وار باید گشت عازم

جواد شربتی جرعه ز حق زد          بحق پرواز تا رب الفلق زد

شهادت حاضر است و نیست غایب    به خُلقی و به معصومی به نایب

ز شیخ عشق ناوی پور بشنو          ز حق از رحمتش تا نور بشنو

دلم از نا منی ها بی خبر نیست      اگر چه بر دل از نورش اثر نیست

هلا ای راستی ای ایستیری          چه باشد گر ز یاران دستگیری

متاجی نور عرفان بود آری          خبر داری عزیزم یا نداری

شبانگاهان که می شد راه می شد     ز خاک دوستان آگاه می شد

به آنکه نطق قرآنش چو زمزم         عرب را و عجم را بود همدم ⁽⁵⁾

به یاد پیروان پاک قرآن                جوانان سراپا نور ایمان

به یاد کوشکی و دلبری ها             قریشی و حسنی ، خسروی ها

ز دارینی حمید و هم ز صباغ        هنر پیشه که پر پر گشت در باغ

ز شور آزمون و شوق مهری          ز خون طیبی و خُلق اَبری

ز جان  بشنو پیام هاتفی را             که خواند شرح حال یوسفی را

به یاد آور تو یاران شلمچه            ز چشمی ، ایزدی ،بیدی،مقیسه

ز هر چه رسته از تاری و زشتی        رضا،جعفر،مجید اردیبهشتی

نیای با سخاوت ⁽⁶⁾ با سری مست      شهادت را و جان را داد پیوست

برات وصل را دارد براتی              لیاقت در وجودش بود ذاتی

به یاد دو کبوتر پاک  و فرهود         زفتاحی چنان محسن و محمود

و هر دو تن که بهروز و حمیدند          به دین احمدی ⁽⁷⁾ عبد وحیدند

ستایش خاص یزدان بزرگ است     که با یادش دل مومن سترگ است

شهید عزتی عزت از او یافت         که دل را با کلام الله حق یافت

صداقت با رضایت حلقه بسته         رضای صادقی را نطفه بسته

شنیدی سرگذشت جالبش را            تو مطلوب دلش را طالبش را

اگر خواهی معلم شو ادب را         گزین از خیل استاره رجب ⁽⁸⁾ را

چو برزویی برون زین سرزمین شو    منور باش و در میدان مین شو

بگیری تا نژاد آن علی ⁽⁹⁾ را            بروغن وار دامان علی را

چو سلمان آن دلیر تیرانداز            به نفس خویش بد اندیش پرداز

چو توحیدی شو و چون طاهری شو        به اروند حقیقت مظهری شو

هنرپیشه شو و تمرین دل کن            هنرمندانه شیطان را خجل کن

 بگو ای اردکانی ای مجیدم              ز جانبازی عباس رشیدم

شهادت زاده صد افتخار است             که نام رنجبرها سربدار است

اکابر،ارغیانی و همایی                 نواهای نیستان جدایی

رسولی پور و اسماعیل زاده             چو رمضانی به تربت سر نهاده

و ریوندی،گراییلی،رضایی             چو فیض آبادی اندر فیض هایی

الا ای پیر شهرستانی ما                به محراب و به سنگرحامی ما

تو ای شاگرد بی باک خمینی           سروش خط خونبار حسینی

نماز ذبح اسماعیل بر خوان      که جز محراب خونین نیست بر خوان

ببین ای یار مسجد در غبار است      به یاد دوستان حنانه وار است

خدایا کو جوانان جماعت               کجا هستند خیل سرو قامت

چو شوری بود و آواز و سُروری    چه شبهایی چه ساعاتی ، شعوری!

به لطف آنکه در کوثر ببینم          همیشه سر به سجده بر زمینم

امیدم صبح رجعت با شهیدان         رکاب صاحب عصر است و میدان

همه عالم رد پای بسیجی است        کرند و پاوه و فاو و دوعیجی است

الا ای نعره خشکیده بر بام             بیا تا پنجوین و تا به ایلام

قلاویزان عشق و میمک خون      سه راه مرگ و کاسه ، خاک مجنون

به آن امدادهای غیب و بیّن          به میدان رضا و نهر خیّن

به قایقهای پر شور جزیره            به رفت و آمد شبهای تیره

به آفند و پدافند دمادم                      به پشتیبانی خط مقدم

به دهلاویه و خلق حلبچه              مثلث ها،هلالی ها،شلمچه

به کله قندی و به فتح مهران          شهادتگاه کاوه حاجی عمران

به اردوگاه یاران خمینی             برونسی و ظفر،فاضل حسینی⁽¹⁰⁾

الهی شور و نور و شعر و شوقت      فراوان ده بما نوبت به نوبت

مرا از معبر میدان میثاق               رسان تا نقطه پر نور الحاق

تابستان 74 ج.فلاح

منبع : وب شهادت شهدزندگی

نامه ذیل، در مجموعه آثار ۱ دکترشریعتی (با مخاطب‌های آشنا) منتشر شده است. این نامه آخرین نامهٔ علی شریعتی به پدرش است که قبل از طلوع دوشنبه ۲۶ اردیبهشت ۱۳۵۶ و پیش از خروجِ آخرین‌اش از ایران نوشته است.

 
پدر، استاد و مرادم! به روشنی محسوس است که اسلام دارد تولدی دوباره می‌یابد. عوامل این «بعثت اسلامی وجدان‌ها» که عمق و دامنهٔ بسیاری گرفته است متعدد است و اینجا جای طرح و تفسیرش نیست، اما، فکر می‌کنم موثر‌ترین عامل، به بن‌بست رسیدن روشنفکران این عصر است و شکست علم و ناتوانی ایدئولوژی‌ها و به ویژه، آشکار شدن نارسایی‌ها و کژی‌های سوسیالیسم و مارکسیستی و سوسیال دموکراسی غربی است که امیدهای بزرگی در میان همهٔ انسان دوستان و عدالتخواهان و جویندگان راه نجات نهایی مردم برانگیخته بود و در ‌‌نهایت به استالینیسم و مائوئیسم منجر شده یا رژیم‌هایی چون رژیم اشمیت و گی موله و کالاهان! و علم هم که به جای آن‌که جانشین شایسته‌تری برای مذهب شود، که ادعا می‌کرد، سر از بمب اتم درآورد و غلام سرمایه‌داری و زور و در نتیجه، از انسان جدید، بدبختی غنی و حشی‌ای متمدن ساخت و آزادی و دموکراسی هم میدان بازی شد برای ترکتازی بی‌مهار پول و شهوت و غارت آزاد مردم و لجن مال کردن همهٔ ارزش‌های انسانی.
تمامی این تجربه‌های تلخ زمینه را برای طلوع دوبارهٔ ایمان مساعد کرده است و انسان که هیچ‌گاه نمی‌تواند دغدغهٔ «حقیقت‌یابی، حق‌طلبی و آرزوی فلاح» را در وجدان خویش بمیراند، در کوچه‌های علم، ایدئولوژی، دمکراسی، آزادی فردی (لیبرالیسم)، اصالت انسان (اومانیسم بی‌خدا)، سوسیالیسم دولتی، کمونیسم مادی (مارکسیسم)، اصالت اقتصاد (اکونومیسم) و مصرف‌پرستی و رفاه، به عنوان هدف انسان و فلسفهٔ زندگی در فرهنگ و نظام بورژوایی و بالاخره تکیه مطلق و صرف بر «تکنولوژی و پیشرفت» یعنی تمدن و آرمان نظام‌های معاصر… به بن‌بست رسید و با آن همه امید ایمان و شور اشتیاقی که در انتخاب این رهگذرهای خوش‌آغاز بدانجام داشت و هرکدام را به امید حقیقت و کمال و نجات، با پشت کردن به خدا و از دست نهادن ایمان پیش گرفت و با عشق و شتاب و فداکاری بسیار پیمود، سرش به سختی به دیوار مقابل خورد و یا از برهوت پریشانی و پوچی و ضلالت مطلق سردرآورد و سوسیالیسم او را به استبداد چند بعدی و دموکراسی به حاکمیت سرمایه و آزادی به بردگی پول و شهوت و حتی علم او را به انسلاخ از همهٔ کرامت‌های انسانی و ارزش‌های متعالی وجودی و سلطهٔ غول‌آسای تکنولوژ بی‌رحم و قتال افکند و طبیعی است که اندیشه‌ های بیدار و روح‌های آزاد و وجدان‌های سلیم و طاهر که هنوز مسخ نشده‌اند و انگیزه‌های اصیل فطرت آدمی را در عمق وجود نوعی خویش نگاه داشته‌اند و آتش قدسی حق و حقیقت و کمال و فلاح در کانون دلشان خاموش و خاکستر نشده است، به خدا بازگردند و قندیل مقدسی را که در آن زیت عشق می‌سوزد و از منشور بلورینش خدا می‌تابد و هستی را و این شبستان طبیعت را و اعماق پرگوهر فطرت و درون انسان را گرمی و روشنایی عشق و آگاهی و خودآگاهی می‌دهد و به همه چیز معنی می‌بخشد، دوباره در اندیشه و روح و زندگی خویش برافروزند و در تلاش آن باشند که این مشکلات حقیقت را بر سقف شبستان این عصر بیاویزند و این مصباح هدایت را فرا راه این نسل دارند و آینده را از پوچی و تباهی انسان و تمدن و فرهنگ و زندگی و علم و هنر و کار انسان نجات دهند.
یکی دیگر از علل و عوامل این بازگشت به سوی خدا و جستجوی ایمان در این نسل سرکش و حق طلب و حقیقت پرست این است که دیگر مذهب را از پس پرده‌های زشت و کهنه و کافر ارتجاع نمی‌بیند، پرده‌هایی که صد‌ها لکهٔ تیره و چرکین ریا و تخدیر و جهل و تعصب و خرافه و توجیه و محافظه‌کاری و مصلحت‌پرستی و سازشکاری و رکود و جمود و تنگ‌اندیشی و تعبد و تقلید و تحقیر عقل و اراده و تلاش انسان و قرابت نامشروع با قدرت و ثروت حاکم- که همیشه ایمان و اخلاص و پرستش و فقه و کلام و قرآن و سنت و ولایت و خدا و پیغمبر و امام و عقل و جهاد و اجتهاد و شهادت و دعا و عبادت و ایمان به معاد و نجات و… همهٔ ارزش‌های خالق و خلق و گنجینه‌های عزیز و نفیس مذهب و مردم در کابین این نکاح حرام می‌شد- برآن افتاده بود. این پرده‌ها اکنون فروافتاده و ایمان، بی‌حجاب و بی‌نقاب، چهرهٔ زیبا و شسته و روشن خویش را بر دیده و دل انسان‌های صاحب دل و صاحب‌نظر نمایانده است و خدا، بی‌واسطه سایه‌ها و آیه‌هایش ظاهر شده و جان‌ها را پر می‌کند و قلب‌ها را گرم و افق‌ها را روشن و قبر‌ها را برمی‌شوراند و کفن‌های پوسیده را برمی‌دارند و تابوت‌های خشک و تنگ را در هم می‌شکند و کالبدهای مرده را جان می‌بخشد و «آن» - آن نمی‌دانم چه‌ای که معجزهٔ خلقت و حیات و حرکت و فضیلت در میان بنی‌آدم از او سر می‌زند- نازل شده است و فرشتگان و نیز آن «روح» باریدن گرفته‌اند، از همه سو! شب قدر است و مطلع فجر نزدیک.
پدر بزرگ و بزرگوارم، آیا این تنها مایهٔ تسلیت که عمرتان را همه با خدا سرکردید و یا سال‌های زندگی را همه در راه او گام برداشتید و در کار اشاعهٔ «کلمهٔ خدا» در این زمانه‌ای که غاسق بر همه جا سایه افکنده است آغازگری مخلص و متقی و موثر بودید، تمامی رنج‌هایتان را التیام نمی‌دهد و همهٔ محرومیت‌هایتان را جبران نمی‌کند؟ و اینکه راهی را که آغاز کردید، ناتمام نماند و بی‌سرانجام تمام نشد و می‌توانید مطمئن باشید که میراث مقدس ما محفوظ خواهد ماند، برایتان آرام‌بخش و بشارت‌آمیز نیست؟
من، به لطف خدای بزرگ که از این همه محبت‌های اعجازگرش نسبت به خویش شرمنده‌ام و احساس آن، قلبم را به درد می‌آورد و روحم را از هیجان به انفجار می‌کشاند، بی‌آنکه شایستگی‌اش را داشته باشم به راهی افتاده‌ام که لحظه‌ای از عمر را برای زندگی کردن و خوشبخت شدن حرام نمی‌کنم و توفیق‌های او ضعف‌هایم را جبران می‌کند و چه لذتی از اینکه عمر ناچیزی که در هر صورتش، می‌گذرد این چنین بگذرد؟
و شما، اکنون که این نسل تشنه است و نیازمند و این همه برای دست یافتن به حقیقتی از ایمان و معنایی از قرآن و سخنی از نهج‌البلاغه در تب و تاب است و چشم راه شما و چند تنی چون شما، دریغ است که ساعات شب و روزتان جز به اطعام معنوی جوانان گرسنه و تشنه و مشتاق بگذرد و عده‌ای دکاندار هار شده از پول و سود، بحث گاو‌ها و خر‌هاشان را با شما و در محفل شما طرح کنند و آدم‌هایی چون زرکش! (شما را به خدا اسمش را نگاه کنید! زرکش! یعنی کارش فقط در زندگی است که هر جا طلا هست به آن‌جا کشیده می‌شود یا هر جا بوی طلا می‌شنود در تب و تاب آن می‌افتد که آن را کش رود! یا آدمی است که میزان حق و باطلبش و ترازوی ارزش‌هایش طلا است و یا باربری است که فقط طلا می‌کشد…)، با آن کلماتی که در بازار خلق می‌شود و در پاسگاه کلانتری یا ژاندارمری طرح، نزد شما بیایند و عزیز‌ترین لحظات انسانی را که در قرآن و نهج‌البلاغه پخته شده است، بی‌دریغ به تباهی کشانند! به هر حال! من به عنوان یکی از دست پروردگان علم و تقوی و ایمان شما می‌دانم که زندگی‌ام را چگونه بگذرانم و هرگز در هدر دادن عمرم، که با عمر شما قابل قیاس نیست، سخاوت به خرج نمی‌دهم. شما می‌توانید خدایی‌ترین کلمات خدا و محمد و علی را به این نسل که شب و روز با سکس و پول و مصرف و پوچی و یا ماتریالیسم تغذیه می‌شود، برسانید و خدا و محمد و علی و همهٔ دردمندان این نسل چشم به راه و متوقع و منتظر شمایند.
فعلاً من عازم سفرم. سفری که اعجاز مکرساز خداوند است. یکی دو ماهی می‌روم برای مطالعه و معالجه و انشاء‌الله برمی‌گردم. اینکه از شما اجازه نگرفتم مراعات حال و اعصاب و خیالات شما را کردم. اکنون که آخرین دقایق اقامتم در خانه و در وطن است دست شما را می‌بوسم و منتظر شما می‌مانم و برای آنکه نظر خدا را هم دربارهٔ این سفر بدانید، آنچه را در جواب من آمد نقل می‌کنم:
آقاجان! پریشب با قرآن تفألی کردم و گفت: نزله روح‌القدس…
و اکنون که نزدیک طلوع دوشنبه است و دو سه ساعتی به حرکت، پس از نماز صبح که محتاج و مصر از او خواستم تا دربارهٔ این سفرم با من حرف بزند و حرفش را بزند، بالای صفحه نوشته بودند: «بد»! تکان خوردم، آیه را خواندم… از شوق گریستم: (از چند آیه قبل شروع می‌کنم تا موضوع بحث و مطالب طرح شده معلوم شود):
(توبه- آیهٔ ۱۹ به بعد) الذین آمنوا و هاجروا و جاهدوا فی سبیل الله باموالهم و انفسهم اعظم درجه عندالله و اولئک هم الفائزون. یبشرهم ربهم برحمه منه و رضوان و جنات لهم فی‌ها نعیم مقیم. خالدین فی‌ها ابدا ان الله عنده اجر عظیم. یا ایهاالذین آمنوا لاتتخذوا ابائکم و اخوانکم اولیا ان استحبوا الکفر علی الایمان و من یتولهم منکم فائلئک هم الظالمون… قل ان کان ابائکم و ابناوکم و اخوانکم و ازواجکم و عشیرتکم و اموال اقترفتمو‌ها و تجاره تخشون کساد‌ها و مساکن ترضون‌ها احب الیکم من الله و رسوله و جهاد فی سبیله… یریدون ان یطفوا نورالله بافواههم و…
(آیهٔ مربوط به تفال من از اینجاست): (توبه- آیهٔ ۳۷ به بعد) یا ایهاالذین آمنوا مالکم اذا قیل لکم انفروا فی سبیل الله اثاقلتم الی الارض ارضیتم بالحیوه الدنیا من الاخره فما متاع الحیوه الدنیا فی الاخره الا قلیل. الا تنفروا یعذبکم عذابا الیما و یستبدل قوما غیرکم و لاتضروه شیئا… الا تنصروه فقد نظره الله اذ اخرجه الذین کفروا ثانی اثنین اذهما فی‌الغار اذ یقول لصاحبه لاتحزن ان الله معنا فانزل الله سکینته علیه و ایده بجنود لم ترو‌ها و جعل کلمه الذین کفروا السفلی و کلمه الله هی العلیا و الله عزیز حکیم. انفروا خفافاو ثقالا و جاهدوا باموالکم و انفسکم فی سبیل الله ذلکم خیر لکم ان کنتم تعلمون…

منبع: وبلاگ درآرزوی عدالت